Strach i wystąpienia publiczne

To był bardzo intensywny tydzień. Praca nad promocją książki była szalenie miła ale i niesamowicie stresująca – zwłaszcza dla osób takich jak ja, które panicznie boją się wystąpień publicznych.

Odkąd pamiętam zawsze paraliżowała mnie uwaga innych. Chciałam nawet zrezygnować z dużego wesela ponieważ przerażała mnie konieczność wygłoszenia małżeńskiej przysięgi czy nawet toastu przed grupą znajomych. Zdecydowaliśmy z mężem, ze ja ograniczę się tylko do powiedzenia „tak” 🙂 A z toastów zrezygnujemy w ogóle – wszystko przez mój strach przed wystąpieniami.

Myślę, ze w swoim strachu nie jestem odosobniona. Tak naprawdę niewiele osób miało okazje ćwiczyć wystąpienia publiczne w szkole. Mnie co najwyżej proszono abym wyrecytowała wierszyk, powtórzyła czyjeś słowa przed klasą. W zasadzie nigdy nie miałam okazji wyrażać swoich własnych opinii głośno przed grupą uczniów w szkole.

Później w pracy – jako analityk finansowy – tez udawało mi się dobrze funkcjonować i skutecznie unikać większych wystąpień publicznych. Zasłaniając się cyframi i wykresami w jakiś tam sprytny sposób lawirowałam tak aby „nie być na świeczniku”.

Sytuacja zmieniła się zupełnie w momencie kiedy zaczęłam pracować w nowojorskiej agencji social media. Tutaj prezentacje były na porządku dziennym. Nie wiem czy to z uwagi na inną branżę (social media vs finanse) czy tez z uwagi na to ze w Stanach wystąpienia są na porządku dziennym. Zapewne jedno i drugie. Każdy coś tam zawsze prezentował i to przed klientami jak i na spotkaniach w firmie. A ja niestety nie umiałam za dobrze prezentować. Stres i strach sprawiały, ze często gubiłam wątek, traciłam głos. Pomimo bardzo dobrego przygotowania nie potrafiłam odpowiedzieć na pytania. Niestety w NY nie udawało mi się unikać prezentacji. Musiałam coś zmienić.

Poszłam do HR i poprosiłam o kurs prezentacji. Chciałabym powiedzieć Wam, ze kurs zmienił moje życie i od tego czasu stałam się doskonałym prezenterem… Niestety, tak się nie stało. Na kursie nauczyłam się kilku technik, ale i tak w większości nie umiałam ich zastosować albo zestresowana zapominałam o ich stosowaniu. O ironio, po kursie prezentacje stały się moim jeszcze większym koszmarem.

Zmieniło się to dopiero po rozmowie z innym znajomym, doskonałym prezenterem i właścicielem firmy organizującej szkolenia. Przyjrzał się moim wystąpieniom publicznym i zamiast mówić co mam poprawić skupił się nad tym co robię dobrze. „Nie jesteś najlepszym prezenterem jakiego widziałem, ale nie jesteś złym” – powiedział – „Masz kilka fajnych cech, które sprawiają ze dobrze się Ciebie słucha, pomimo Twojego zdenerwowania. Masz super uśmiech i budzisz sympatie. Mówisz z dużym zaangażowaniem i widać pasje w tym co robisz.”

Powiedział mi jeszcze coś szalenie cennego – ze nawet on się stresuje przed publicznymi wystąpieniami. Dodał, ze jest tylko jedna metoda aby być lepszym – częściej prezentować. I to mi pomogło. Zamiast skupiać się nad tym co mam poprawiać zaczęłam skupiać się nad tym co robię dobrze. Prezentacje są dla mnie nadal jedną z najtrudniejszych rzeczy ale nie prowadzą już do zupełnego paraliżu jak zobaczę mikrofon.

Osoby, które były na spotkaniach w czasie promocji książki pewno zauważyły mój strach i zdenerwowanie. Na spotkaniu w Warszawie na początku byłam tak zestresowana ze zapytana o moją „drogę” z Białegostoku na spotkanie promujące książkę – zaczęłam opowiadać o … mojej podroży pociągiem i tak w połowie opowieść o PKP zdałam sobie sprawę ze pytającemu nie chodziło bynajmniej o środki transportu tylko oczywiście o “życiową podroż”. Wszyscy gruchnęli śmiechem zdając sobie sprawę z mojej pomyłki. Ale był to śmiech pełen sympatii.

W telewizji tez nie udało mi się powiedzieć wszystkiego co chciałam. W czasie wywiadów radiowych – które dopiero usłyszę w przyszłym tygodniu – pewnie będzie podobnie – usłyszycie w głosie moją pasje (bo ja bardzo lubię opowiadać o Nowym Jorku) ale i zdenerwowanie.

Ale dla mnie to są i tak duże sukcesy. Fakt, ze nie poddałam się swojemu największemu strachowi, ze niejako wbrew sobie zdecydowałam się na wywiady jest już dla mnie sukcesem.

Czytając komentarze po wystąpieniach zdałam sobie sprawę, ze oceny nie były takie złe. Było dużo miłych i bardzo pozytywnych komentarzy i opinii! Oczywiście były osoby bardzo krytyczne – ale odbiór większość osób był szalenie pozytywny.

To tez dowód na to, ze często sami jesteśmy swoimi największymi krytykami. I często najważniejsze jest aby nie wpaść w spiralę negatywnych myśli i negatywnej oceny samych siebie.

Skupiajmy się na rzeczach, które robimy dobrze, i na tej podstawie budujmy pewność siebie. Któregoś dnia okaże się, ze takimi małymi kroczkami zajdziemy dalej niż nam się wydawało.

Mówiąc szczerze cieszę się, ze wszystkie wystąpienia publiczne są już za mną … ale jeszcze bardziej cieszę się, ze nie poddałam się strachowi i wzięłam w nich udział!
Ściskam Was bardzo serdecznie i dziękuję ze byliście tam ze mną <3