Jak się nauczyć mieć wielkie marzenia?

Kiedy przychodzi wieczór czasami nachodzą mnie wątpliwości.

Tzn, wątpliwości i martwienie się są nieustanną częścią mojej osoby, odkąd pamiętam. Jeżeli problemów akurat nie ma, to mój mozg zaczyna się martwic brakiem problemów. Może czegoś nie zauważyłam i nie przygotowałam się odpowiednio na nadchodzącą burzę? A więc, o paranojo, jeżeli są problemy to jest lepiej 🙂 Wróg znany jest zawsze lepszy od nieznanego, jak mawia moja babcia.

Wieczorem nachodzą wątpliwości. Co ja najlepszego robię? Znowu cos zmieniam. Nie jestem w stanie zadowolić się i usiąść w miejscu. Zostawiłam dobrze płatną pracę w agencji na rzecz Dużej Niepewności.

Plan jest taki, ze będę oprowadzać po Nowym Jorku polskich turystów. Z nieznanych mi powodów jest masa prywatnych przewodników francusko-, włosko, rosyjskojęzycznych ale nie ma prywatnych przewodników dla polskich turystów. To będzie moja nisza. Będę pokazywać Nowy Jork jaki znam i kocham. Taki jaki znają tylko nowojorczycy. Dam radę własna pasje zamienić we własny zawód …

Oczywiście pensja będzie niższa niż w regularnej pracy, przynajmniej na początku, ale tak naprawdę ja nie potrzebuje wysokiej pensji. Plan jest prosty.

Zainteresowanie wycieczkami, chociaż generowane tylko z bloga, jest dużo większe niż oczekiwane. Póki co reklamy nie są potrzebne ale wątpliwości w mojej głowie są nieustępliwe.

„Tyle osób chce żyć z własnych pasji. Dlaczego Tobie ma się to udać?” – zaczynają.

Wątpliwości potrafią być bardzo wyrafinowane i znaleźć nasze słabe punkty i połączyć je w sposób niezwykle sprytny. Atakują wieczorem. Przed snem. Zmęczony organizm broni się słabiej.

Kiedy wiec lezę w łóżku po godzinnych rozmowach w mojej głowie z moimi Wątpliwościami. Postanawiam włączyć w to mojego męża.

Ja: „Wiesz to chyba nie ma sensu, od jutro zaczynam szukanie regularnej pracy”

On: „Ale co nie ma sensu?” Wyrwany z potoku swoich myśli..

Ja: „Moja nowa praca, nie ma sensu. Nigdy nie uda mi się uzyskać zarobków nawet w połowie tak dobrych jak na stałej pensji”

Moj maź: „Skąd wiesz ze nigdy się nie uda?”

Ma racje nie wiem. Ale tez nie wiem ze się uda. A więc czyż nie lepiej przygotować się na najgorsze? 

To jest chyba największa różnica pomiędzy nami. Poziom optymizmu i wiary w niemożliwosci. Skrajnie różne.

Pisałam kiedyś o mojej career coach, z która pracowałam przed zmianą kariery. Jednym z pierwszych zadań było opisanie mojej wymarzonej pracy, szczegółowo co chcę robić dzień po dni.

Jak przyniosłam swój opis „wymarzonej pracy” moja career coach postawiła oczy pełne zdumienia.

Moja career coach stwierdziła: To jest najbardziej przyziemne, realistyczne marzenia jakie w życiu spotkałam….

Ona pracuje głównie z Amerykanami i to ćwiczenie ma na celu nauczenie ich realizmu. Dopiero za drugim czy trzecim podejściem do tego ćwiczenia udaje jej się sprowadzić klientów na ziemie i zacząć pracować w bardziej realistycznych wymiarach. W moim przypadku było odwrotnie marzenia były zbyt realistyczne.

Zazdroszczę tego Amerykanom, mojemu mężowi. Ze jak marzą, to marzą wielce. Jeżeli zaczynają pracować nad projektem to nie tylko mają nadzieje ale nie wątpią, ze będzie to najlepszy projekt na świecie. Na końcu tunelu widzą sukces a nie skupiają się na wybojach po drodze.

Może to jest definicja drogi do sukcesu? Może jeżeli nasze marzenia są duże to przeszkody wydają się mniejsze?

Jeżeli jesteśmy sami pełni wiary w samych siebie to kim są inni aby mówić ze nie mamy racji?

Może wielkość marzeń decyduje o naszym sukcesie.

Ja się nie poddaje tylko próbuje naszkicować większy plan w mojej głowie. Powiększyć marzenia 🙂
xoxo